Land vol contrasten

Ik ben weer terug in Dar es Salaam, met de laptop op schoot een verhaaltje te typen. Het is buiten stralend weer (de aangekondigde regenbuien hebben zich nog niet laten zien) maar ik zit noodgedwongen binnen omdat de ‘fundi’ (lokale klusjesman) thuis de airco aan het repareren is. En ervaring heeft geleerd dat het verstandig is om daar bij te blijven, wil je niet afgescheept worden met eersteklas prutswerk. En aangezien het al een hele tour is om überhaupt een afspraak met de fundi te maken, heb ik het er graag voor over om even een paar uurtjes de rand van het zwembad te verlaten, alles in ruil voor een werkende airco.

Laptop, airco en zwembad… het contrast kan bijna niet groter met wat ik de afgelopen twee weken heb beleefd. De field trip was geweldig, interessant en vooral heel erg indrukwekkend. Het eerste deel was ik samen met Ferdinand (een Tanzaniaanse collega van middelbare leeftijd..) en met Sylvester, de chauffeur. We hebben in een week ongeveer tien SACCOS bezocht, dat zijn een soort belangenverenigingen van lokale boeren. Echt bijzonder om te zien hoe het er aan toe ging, een kantoor is een houten bankje, kopieren gaat met carbonpapier (in de wijde omtrek is geen kopieerapparaat te vinden, laat staan een computer). Je hebt echt het gevoel dat je minstens 30 jaar teruggaat in de tijd. Het was wel ontzettend leuk om met de boeren samen te werken. We keken naar de status van de faciliteiten zoals de opslagruimte, hebben ze een werkende weegschaal of niet etc. Helaas is de oogst dit jaar erg slecht vanwege de droogte, maar in een aantal gebieden was er toch nog wel wat mais voor de verkoop. Die boeren hebben we geholpen met het opstellen van een ‘offer’. Dit helpen varieerde van het opstellen van een begeleidende brief tot ze adviseren in alle kostenposten die ze moeten berekenen in de uiteindelijke kiloprijs. Op die manier hopen we dat ze straks in onderhandelingen met commerciële traders wat sterker in hun schoenen staan omdat ze ervaring hebben met het opstellen van een contract. Nu gebeurt het nog te vaak dat een trader handig gebruik maakt van het gebrek aan kennis en informatie van de lokale boeren… Slim maar niet zo fair natuurlijk.

Deze week was ik weer aan het werk op kantoor, waarbij ik bezig was met de follow-up van de contracten. Een flinke berg papierwerk, authorisatie voor verkoop aanvragen, delivery afspraken maken etc. En natuurlijk afstemmen met de boeren (wat meestal via een Tanzaniaanse collega gaat, aangezien een paar hakkelende woorden engels al een zeldzaamheid is). En dan ga ik volgende week weer op pad de binnenlanden in, dit keer naar het Westen van Tanzania! De combinatie is ontzettend leuk. De field trip was ontzettend interessant, uitdagend maar soms ook wel eenzaam. Na een weekend in de Middle of Nowhere, met een collega die na het avondeten gaat slapen en pas de volgende ochtend rond lunchtijd weer ergens opduikt, was ik toch wel toe aan weer wat gezelschap. Maar met de auto door de mooiste landschappen en onderweg opeens een paar zebra’s of giraffen tegenkomen, was echt onvergetelijk. Net als het Afrikaanse leven in deze gebieden, het is bijna niet te geloven dat mensen nog zo leven. Lemen hutjes, dorpjes die werkelijk niets voorstellen, geen enkele verharde weg. Echt overal waar je kijkt zie je zand, zand en nog eens zand. Het contrast met Dar es Salaam kan bijna niet groter zijn.

Maar wat me het meest bijgebleven is van de trip, is toch wel het bezoek aan een basisschool in Ngorogoro district. Het was een reis van negen uur (jaja, enkele reis) maar dwars door een National Park wat natuurlijk schitterend was. Eenmaal aangekomen zat een warme douche er niet in, want dit dorpje heeft anno 2009 nog steeds geen elektriciteit of stromend water. Het is het land van de Masaai, die met hun kudde dieren rondtrekken. In het hele district staat een school met ruim 600 leerlingen die van heinde en ver komen. Te voet, waarbij 10km lopen echt geen uitzondering is. Extra schrijnend is dat ze dit vaak moeten doen met een lege maag, omdat er thuis domweg niets te eten is. Het WFP is op deze school het School Feeding Programme gestart, waarbij alle leerlingen ’s ochtends een soort maispap krijgen en ’s middags lunch, bestaande uit mais en bonen. Sinds de start van het programma is het percentage aanwezigheid van de leerlingen gestegen tot bijna 100%.. Geen leerplichtambtenaar meer nodig dus :) Maar de achterliggende reden is natuurlijk dat dit vaak het enige eten is wat ze krijgen. Het was soms best aangrijpend om die kindjes te zien, gekleed in vodden, die dan een beker maispap tot op de bodem uitschrapen. Maispap die waarschijnlijk de meeste westerlingen niet eens zouden eten, want eerlijk is eerlijk, het ziet er alles behalve appetijtelijk uit..

Het was een hele bijzondere dag, waarbij ik voor het eerst met eigen ogen zag hoe arm sommigen zijn en wat de droogte in dit gebied doet. De Masaai hebben eigenlijk geen bezittingen behalve hun vee, maar door de aanhoudende droogte sterven de koeien bij bosjes. Overal langs de weg zie je kadavers liggen. Erg indrukwekkend, maar gelukkig waren er ook veel leuke momenten. De schoolkinderen die, nadat ze hun eerste schroom hadden overwonnen, die enige blanke een handje wilden geven (en met 600 leerlingen ben je dan wel even bezig). Of de voetbalwedstrijd aan het eind van de dag, waarbij we –uiteraard- genadeloos ingemaakt werden. Toen we weer teruggingen, werden we door de hele school uitgezwaaid, terwijl ze al dansend zongen: ‘Tot ziens, bedankt’ (in hun lokale taal). Wij gingen naar het dichtstbijzijnde dorpje, om de volgende dag weer vroeg op te staan voor de negen uur durende reis terug. Die avond stond er geit op het menu. De bestelling duurde even want de betreffende geit scharrelde nog vrolijk rond. Het voelde wel een beetje dubbel om na zoveel honger gezien te hebben, te genieten van een koud biertje (nou ja, lauw) en vers vlees. Al met al een bijzondere ervaring. Hopelijk geven de foto’s een beetje een indruk!

Het waren er teveel om hier te plaatsen, daarom staan de foto’s op: http://picasaweb.google.nl/brechtje.riphagen

Liefs,
Brechtje