Veel km, stapels schriftjes en blije gezichtjes!

Van sommige momenten weet je dat je ze nooit meer zal vergeten. Afgelopen week zat vol met momenten als deze. Lang naar uitgekeken, veel aan voorbereid en mede mogelijk gemaakt door velen: Ik ging naar de scholen!

Dinsdagochtend in Arusha. Samen met Robert, Lilian (School Feeding Coordinator van WFP Arusha) en chauffeur Hanga zetten we koers naar onze bestemming voor vandaag: Loliondo. De pick-up truck vol pannen, schriftjes en potloden is de vorige dag al uit Dar es Salaam vertrokken en rijdt nu voor ons uit. Voordat we Arusha uit zijn, slaan we eerst nog even flink wat water, bananen en crackers in. Gelukkig, blijkt al snel. Naarmate het aantal uren in de auto vordert, zal het aantal winkeltjes langs de kant van de weg drastisch afnemen.

Het is een lange maar prachtige tocht. Als we over de grasvlakte tussen Ngorogoro en Serengeti rijden, moeten we gewoon even stoppen. We zijn omringt door dieren, zover je kan kijken zie je zwarte stipjes. Zelfs Hanga, geboren en getogen in de de bush van Tanzania, is er even stil van. Ademloos kijken we naar de duizenden gnoes, zebras en gazelles die om ons heen rustig staan te grazen. Wat is dit land toch mooi.

Een kleine 8 uur later naderen we Loliondo, het land van de Maasai. Ik kijk om me heen en zie een prachtig groen glooiend landschap. Vier maanden eerder reed ik hier ook, toen was het een enorm droge vlakte. Zand en verdord geel-bruin gras, zover als je kon kijken. De kadavers langs de weg en de broodmagere koeien staan me nog scherp voor de geest. Maar de langverwachte regen was eindelijk gekomen, en het landschap was onherkenbaar veranderd. En meteen van het ene uiterste naar het andere; zelfs met de four-wheel drives was het af en toe lastig om door de overstroomde wegen en spekgladde modder te komen.

Woensdagochtend stond de eerste school op het programma, maar niet voordat eerst de nodige handjes van Government Officials waren geschud. Een absolute must hier in Tanzania voordat je ook maar iets gaat ondernemen. Na deze welkomst ceremonie zetten we koers naar de school. Het was een kleine 40km rijden, dat bleek hier een tocht van ruim 2.5 uur te zijn. De weg was een glibberig modderpad dat dwars door de bergen slingerde. Aan het einde van de weg lag de school. Het was letterlijk het eindpunt van de weg want verder was er absoluut niets. Hier kreeg het begip ‘middle of nowhere’ betekenis. Omdat de school zo afgelegen ligt, is het een groot probleem om leraren te krijgen en nog een groter probleem om ze te houden. Niemand wil, vers van de universiteit, gaan wonen naast het schoolgebouw met het dichtsbijzijnde dorp op 2.5 uur rijden. In het hypothetische geval dat je een auto tot je beschikking hebt (wat met een lerarensalaris hier niet heel realistisch is). Gevolg is dat een school met 350 leerlingen het moet doen met 1 officiele leraar en twee vrijwilligers, een situatie die niet op korte termijn lijkt te gaan veranderen.

Het was geweldig om deze kinderen wat te kunnen geven. Elk kind kreeg een mapje met daarin drie schriftjes, twee pennen, twee potloden, een gum, puntenslijper en lineaal. Verlegen pakte ze het aan, zo vaak gebeurt het niet dat een delegatie mzungus hun schooltje komt bezoeken. Laat staan dat ze iets krijgen. Ook de leraar was dankbaar. Het is de verantwoordelijkheid van ouders om schoolspullen voor hun kind te regelen. Maar als je dagelijkse zorg is om eten op tafel te krijgen, zijn schoolschriftjes geen eerste prioriteit. Terwijl onderwijs toch de manier is om de vicieuze cirkel van armoede te doorbreken.

In totaal hebben we schoolspullen en pannen gedoneerd aan zes scholen met in totaal ruim 2000 leerlingen. In eerste instantie stonden er vier scholen op het programma, maar na afloop hadden we nog zoveel over dat we nog twee scholen bij langs zijn gegaan. Scholen geven vaak hogere leerling aantallen door omdat ze dan hopen meer geld te krijgen. Ook fluctueert het aantal behoorlijk. De schoolkinderen zijn van de Maasai stam. Deze stam wonen in bomas van modder en klei, en ze verkassen regelmatig. Mocht een familie besluiten te vertrekken, dan zijn er plotseling 50 kinderen minder.

De levenswijze van deze Maasai is intrigerend. Regelmatig vroeg ik me af hoe het toch mogelijk is dat mensen anno 2010 nog zo leven, in een hut van modder zonder enige voorzieningen. Ze zijn een trots volk en blijven trouw aan hun rituelen. Een Maasai man die engels spreekt legt ons trots uit dat bepaalde haarstijlen horen bij een bepaalde levensfase en dat de overgang gepaard gaat met een rituele ceremonie. Opeens horen we een hippe ringtone. Vanonder zijn rode kleed haalt de Maasai hij zijn rinkelende mobieltje tevoorschijn, dat dan weer wel..

Een bijzonder bezoek voor mij was Oloipiri School, de school waar ik in november geweest ben. Toen we aankwamen, waren de kinderen net bezig met hun lunch: een kommetje tot prut gekookte mais. Waarom ze een uur lunchpauze hebben is me een raadsel, want binnen mum van tijd is de mais op. Er was veel veranderd in die vier maanden tijd. De keuken was af, de maispap wordt nu klaargemaakt op een houtbesparende oven. In november werden net de eerste stenen hiervoor gelegd. Ook waren er twee grote watertanks gebouwd, die het regenwater via de daken opvangt. In totaal hebben deze tanken een capaciteit van 60 kuub, dit zou genoeg moeten zijn om de school door het volgende droge seizoen heen te helpen. Hopelijk is dit het begin van veel veranderingen.

Het was zonder twijfel een bijzondere field trip. Mooi toch dat iets weggeven jezelf ook zoveel voldoening kan geven. Het sinterklaasje spelen beviel me zelfs zo goed, dat ik dit weekend nog twee weeshuizen en een speciale school voor weeskinderen heb bezocht. Vanuit Nederland had ik nog zo’n 20kg aan mooie kleertjes, speelgoed en kleurpotloden gekregen, braaf meegesjouwd door Wouter ;-). Ook had ik nog een paar schriftjes en schoolspulletjes over. Het eerste weeshuis was een ontzettend mooi huis, gerund door een italiaanse vrouw. Niets zielige weeskindjes, dit waren echte donor-darlings. Te vaak is hier een blanke langsgekomen met een tas vol spullen, de kinderen beginnen direct in je tas te graaien. Als de leidster zegt dat ze eerst hun huiswerktaak af moeten maken voor ze wat krijgen, wordt er een flinke keel opgezet compleet met over de grond rollen. Een sterk staaltje acteerwerk. Dit maakt wel dat je kritischer gaat nadenken over ontwikkelingshulp. Altijd maar geven is duidelijk niet de oplossing. Maar wat is dat wel?

Veel meer voldoening geeft het gezichtje van de kinderen die overduidelijk nog nooit iets hebben gekregen in hun leven en dolbij zijn met hun eigen mapje met schoolspulletjes. Als ze dan verlegen een handje komen geven om te bedanken, weet je weer waarvoor je al die uren in de auto hebt gezeten en al die dozen hebt gesjouwd.

Foto’s zijn te vinden op: http://picasaweb.google.nl/brechtje.riphagen

Iedereen heel erg bedankt voor het bijdragen aan deze actie. Ik hoop dat jullie middels dit verhaal en de foto’s ook een beetje kunnen meegenieten!

Veel liefs,
Brechtje